Przewodnik po majestatycznym Grobowcu Humajuna

Grobowiec Humajuna jest w rzeczywistości całym kompleksem budowli, składającym się na miejsce spoczynku dawnego władcy Indii, jakim był Humajun. Reprezentował on dynastię Mogołów panującą na półwyspie Dekańskim w XVI wieku. Grobowiec zbudowany został w 1572 roku, w stylu łączącym cechy budownictwa indyjskiego oraz perskiego.

Warty podkreślenia jest fakt, że grobowiec władcy był pierwszą tego typu budowlą w Indiach i rozpoczął zupełnie nową erę w architekturze kraju. Znany wszystkim Taj Mahal wzorowany był właśnie na założeniach tego nowatorskiego budynku. Grobowiec otoczony jest pięknymi ogrodami, pełnymi drzew i ozdobnych krzewów. Drzewa te stały się ulubionym miejscem przesiadywania setek kolorowych papug, które są niewątpliwą atrakcją dla turystów spacerujących alejami parku. Kompleks znajduje się 40 minut drogi od lotniska, które obsługuje wszystkie loty do Delhi, dotarcie stamtąd nie powinno więc sprawić problemu.

Teren na którym zbudowany został grobowiec jest znacznie spokojniejszy, niż otaczające go miasto. Można tu odpocząć od wszechobecnego w Indiach gwaru i zgiełku oraz napełnić akumulatory na dalsze zwiedzanie Delhi. Najlepszym sposobem, aby dostać się na teren grobowca jest taksówka lub riksza, które dowiozą turystów szybko i tanio z każdego miejsca indyjskiej stolicy.

Budowla urzeka swym pięknem już z daleka. Dominującym kolorem jest czerwień i szkarłat, pokrywające większość murów. Dookoła głównego pomieszczenia usytuowane są pięknie zdobione krużganki, składające się z szeregu łuków poprzedzielanych kolumnami. Wnętrze grobowca jest niezwykle skromne i stonowane, co jest charakterystyczną cechą większości indyjskich grobowców. Nad całym kompleksem góruje ogromna biała kopuła, znakomicie wpasowująca się w ogólną koncepcję budowli. Żaden z elementów nie został użyty przypadkowo. Projekt został bardzo dokładnie zaplanowany i wykonany, a wszystkie elementy tworzą idealnie harmonijną i kompletną całość. Grobowiec Humajuna został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1993 roku.